Opeens ben je papa, en dan?!

Ik wil al heel lang meer delen over vaderschap. Ouderschap. En vandaag komt het er eindelijk van. Een mooi begin.

Wat een vrouw!

Laat ik beginnen met hoe het is gekomen dat ik vader werd. Nou ja... Het technische stuk van het verhaal snap je vast wel. Het begon met het ontmoeten van mijn prachtige, lieve en buitengewoon getalenteerde vrouw, Sabine. Ik was 28 jaar en probeerde mijn wilde haren al een aantal jaren kwijt te raken. Toen ik haar leerde kennen, op onze eerste “blind” date in Pizza Oost, te Amsterdam, was ik onrustig. Ik was té zelfverzekerd en dus eigenlijk: niet echt zelfverzekerd, niet mezelf. Ik had een hele verzameling aan krachtige en lollige maskers en zette ze met name in wanneer ik nieuwe mensen ontmoette. Vanaf het eerste oogcontact met Sabine voelde het goed. En na twee uur zei ze de legendarische woorden: “Wat doe jij je best zeg. Wat denk jij veel blabla nodig te hebben! Maar Menno, als ik in je rechteroog kijk, zie ik een hele lieve, zorgzame man”.  Ze prikte dwars door mijn maskers heen en ik was meteen verkocht. Zoveel vlinders had ik nog nooit gevoeld en het bleek wederzijds te zijn. We zagen elkaar vanaf dat moment iedere dag. Onafscheidelijk. Na twee weken stonden we samen in mijn badkamer aan de Balistraat in Amsterdam. Ze kwam onder de douche vandaan en ik zei opeens: “Daar staat de moeder van mijn kinderen”. Allebei waren we lichtelijk in shock door de uitspraak én het instant gevoel dat dit de bedoeling was. 

Ik word papa!

Tijdens een romantisch weekend in Rome, hebben we letterlijk in de Sint-Pietersbasiliek in Vaticaanstad gebeden voor de komst van een kind. Voor de zekerheid hebben we ook ruim voldoende tijd geïnvesteerd in het technische onderdeel. En met resultaat! De verloskundige kon ons na een aantal weken melden, dat de conceptie in Rome had plaatsgevonden. Onze dochter Anna-Belle was onderweg. Het was ons gegund om een kind te krijgen.
Ik probeerde me zo goed mogelijk voor te bereiden op de bevalling. Ik had daardoor nog weinig tijd om stil te staan bij hoe het zou zijn om straks papa te zijn. Hoe bereid je je daar op voor? Ik las over wat je kunt verwachten in de ontwikkeling van een kind. En hoe je goed voor het kind kan zorgen in het eerste jaar. First things first! Opvoeden, dat is een heel ander verhaal. Ze zal naast onvoorwaardelijke liefde en zorg toch ook een keer mijn begeleiding, advies en grenzen nodig hebben. Maar hoe? Geen idee. Er was geen opleiding of cursus opvoeden zomaar voor handen op deze reis. Sabine en ik hadden wel allebei een heel duidelijk beeld over hoe we het zouden organiseren. 50-50. We zorgen allebei voor het kind. Een papadag en een mamadag. Papa een aantal nachten dienst en mama een aantal nachten dienst. Om een goede balans te krijgen in werk, gezin en slaap natuurlijk… Ik wilde een papa worden, die er vaak zou zijn. Ik wilde een echte band, verbinding met mijn dochter opbouwen.

En dan is het zover

27 januari 2012 was het zover. Anna-Belle werd in Amsterdam geboren. Een bizar gevoel, dat je naar het ziekenhuis rijdt met twee gevulde stoelen en terug naar huis met drie gevulde stoelen. We waren nu met drie! De bevalling was een magische gebeurtenis. We hadden ons verdiept in Hypnobirthing en Sabine kon fantastisch contact maken met Anna-Belle en we spraken niet over pijn of weeën. Enkel over kleine en grote golven. Iedere golf bracht de geboorte van Anna-Belle dichterbij. De lampen in de ziekenhuiskamer knipperden in de intensiteit mee. En nee, het was geen stroomstoring…

Al mijn voorbereidingen: lezen over-, verhalen van anderen, advies van de verloskundige.. Ik kon me daarmee slechts voor 10% voorbereiden op de enorme impact dat dit eerste kind maakte op mijn leven, op mijn relatie, op mijn eigen persoon, mijn ontwikkeling. Ik kan het niet anders beschrijven dan een 180 graden draai van mijn leven, mijn dagen en nachten. 16 maanden eerder was ik nog druk met uitgaan, achter de vrouwen aan, onrust. Nu: de cocon in met z’n drieën. Nou ja cocon. De eerste 2 weken hebben we zo veel kraambezoek gehad en zo veel post, bloemen en cadeau’s. Ik had er een dagtaak aan. Een getalenteerde, bekende vrouw, die graag op een podium voor beweging zorgt, is geweldig inspirerend. Maar zorgt soms ook wel voor meer drukte dan ik zou wensen. Aan de andere kant was ik ook wel weer bijzonder trots toen Anna-Belle bij RTL Boulevard even in beeld kwam. Maar van mij moet dat niet zo nodig. Cocoonen: dat wilde ik. En dat deden we na de eerste weken dan ook.

Het kind kiest zijn/haar ouders

Ondertussen, 7 jaar verder, weet ik, geloof ik, dat een kind zijn of haar eigen ouders kiest. Anders gezegd: ik geloof dat we meerdere levens op aarde leven. Dat we vaker terugkomen. De ziel kiest wat hij of zij wil leren en beleven dit leven. Zo kiest de ziel ook bij welke ouders zij deze lessen goed kan leren. Deze ouders zijn ze namelijk zelf nog aan het leren. Dus de volgende keer, dat je kind je even niet zo leuk meer vindt als ouder, heb je iets in handen! “Je hebt mij zelf als papa uitgekozen hoor… ;-)!
In Afrika gaat de zwangere moeder onder een boom zitten en maakt contact met de ziel van het kind, dat soms in het nieuwe lichaam is en soms nog erbuiten. Ze ontvangt en co-creëert het persoonlijk levenslied of zielslied van haar ongeboren kind. Dit lied leert ze aan de stamleden. Het wordt liefdevol gezongen bij de geboorte van haar kind. Het wordt ook gezongen wanneer het kind van zijn/haar pad is geraakt, om zo weer in contact te komen met de eigen ziel, met de bedoeling van dit leven.

Als numeroloog kijk ik veel naar de informatie en inzichten die geboortedata geven. En dan zie ik dat de ouders hun getallen eigenlijk doorgeven aan hun kinderen. Zoals je DNA doorgeeft aan je kind.
Hoe werkt dit? Nou: ieder getal geeft inzicht in iemands natuurtalenten en te leren lessen. In waar je energie van krijgt en (bij een nog niet geleerde les) energie verliest. In de richting die bij je past. Het geeft inzicht in wat de ziel van je kind dit leven wil leren en beleven. Het is geen toekomstvoorspelling. Niet alles ligt al vast. Stel je een plank voor en daar sla ik vijf spijkers in. Dat zijn de belangrijkste dingen die je ziel dit leven wil meemaken en leren. Hoe je daar komt en hoe je het invult, is helemaal aan jou. Je kunt zelf je leven mooi en betekenisvol maken, maar het leven heeft dus ook wat voor jou in petto. Hoe meer je leert afstemmen op jouw pad en herkennen wat gebeurtenissen en emoties jou willen leren en laten zien, hoe meer je je pad gaat lopen.

1,5 jaar later

Kwam onze tweede dochter, Isa-Beau. Op 22-9-2013 werd zij geboren in Deventer. Ondertussen waren Sabine en ik een goed bevallingsteam geworden. Waarbij zij eigenlijk al het echte werk deed natuurlijk. De Hypnobirthing werd naar een next level gebracht. De bevalling ging heel natuurlijk, zoals ze het ook in Afrika doen, en was ontzettend snel voorbij. Isa-Beau kwam heel vredig op de wereld, zonder te huilen. Ze had geen enkele stress meegemaakt onderweg naar buiten. Wat een geweldige ervaring was dit ook weer. We waren allebei veel rustiger vóór, tijdens en na de bevalling. We hadden alles natuurlijk al een keer meegemaakt. En de vorige keer was een zeer positieve ervaring, dat hielp ook. Het maakte, dat we veel bewuster konden genieten. En na de bevalling vond alles veel sneller een ritme, het was sneller normaal dan de eerste keer. Anna-Belle was een hele trotse zus. Ze ging graag naast haar zus liggen knuffelen en alles uitleggen, voor haar zorgen. Dikke vriendinnen vanaf het begin en nog steeds!

Wat is het prachtig om twee dochters te mogen meemaken, zien opgroeien, opbloeien, begeleiden en coachen. En wat is het ontzettend moeilijk om daar een goede rol in te spelen. Want ik schrijf hierboven begeleiden en coachen. Tot een paar jaar geleden was ik iets te vaak de boze man in huis, in plaats van de rustige, liefdevolle vader. Ik kwam erachter dat mijn kinderen me heel veel aanreiken, dat ik kan gebruiken in mijn persoonlijke ontwikkeling. Ze spiegelen constant wat ikzelf te doen heb. Daar gaat mijn volgende blog over. Tot dan!